Bizkarra zuzen, pianoan jesarrita, aurrerantz begiratu dut apartamentuko ilunean puntu finko baten bila. Atrilaren gainean, Beethovenen C minorreko 14. sonataren partitura zaharra dago, zuretzat hainbeste aldiz interpretatu nuena. Aire hotza gortinetan zehar barneratu da, nirekin ez beste inorekin topo eginez, eta gogorarazi dit, ankerki, bakarrik nagoela. Teklak jotzean darabildan geldotasun goibelak adierazten du ez zaudela, eta, nota bakoitzaz, maiz alfonbra gainean elkarri besarkatuta lo geratu arte husten genituen kopa-ardoak ikus ditzaket ia. Gaur, halere, erlojuaren orratzek egia bat adierazten dute: krepuskuloa ezin urrunago dagoela. Eta, kontsolamendurik gabe negarrez, egunsenti zoragarri bat irudikatu dut, zure ondoan, ziur jakin arren inoiz ere iritsiko ez dela.