Nekez ikusten dut, laino artean, non dagoen zure etxea. Biraka hasi naiz sagarrondo zaharraren hostoen artean xuxurlaka dabilen haizeaz, hipnotizatuta bezala. Goizaldeko ihintz izoztuak gogortutako belarrak kraska egiten du haren gainean dantzan dabiltzan nire oin biluzien azpian. Nire gorputz ttipi eta arina hegan egin nahian dabil, grabitatetik ihesi.
Begiak ixten baditut are garbiago ikusten dut. Nire ondoan zaude, zure aurpegi ximurtuaz, zure esku sendoez, latzez, zure bizar zuri eta trinkoaz, begirada betazal erori horien azpian ezkutatzen duzula. Gelditu gabe hitz egiten duzu, biziki maite ditudan istorio erdi-asmatuak kontatuz. Aurten ere iritsi da eguna, amaitu da uda eta banoa etxera. Agur zure lorategia argitzen duten ipurtargiei, afal aurreko egur erre usainari, artasoroetan ezkutatzeari, arratseko eguzki epeleko haran gorriei.
Banoa, baina, beti bezala, den-denari eusten saiatzen naiz, gogoan, sudurrean, ahoan... orain nire ondoan ez izanagatik une orok iraun dezan.